Beim Griff ins „Archiv“ fand unser Vorsitzender Gerhard Schommers schöne, in die weihnachtliche Zeit passende Mundart-Beiträge: Knecht Rupprecht von Theodor Storm In Strimmiger Platt übersetzt und von den Schulkindern am Altentag 2011 vorgetragen
Knäächt Rupprächt
Von rous, vom Wald, do kommen ich her.
Dä Schnie läit hu, un et gäht sich schwer.
Rundnerimm off der Dännespetze war et om funkele, glänze un bletzte.
Von owwe ous der Himmelsdier hollet Chresstkindche geguckt no mir.
Un dorch dä deef verschniete Wald hot hääl säin Stemm erunnageschallt:
„Knäächt Rupprächt“,hollet geroof,“ et gett Zäit...
heff mol däin Feeß un dummel dich käit!!
All Kerze säin schu ogefange
un die Himmelsdier es wäit offgange“
„Die Alde un die Junge solle sich von der Arwet mol erholle:
Un mor flehn ich, wenn et Wälla hällt, selwa runna off die Welt.“
„Chresstkindche“ saht ich dodroff,
„hall mich wäil net länger off...
ich moß noch en paar Därfa häi,
bo mäsdens brave Kenna säi.“
Et saht: “Hoss dou dä Sack och mett?“
„Ai allemool, säis dou datt net?
voll Äppel, Ness un Zuckastään
datt mejen se, ob gruuß ob klään.“
Et fräät „Es och die Root berääd
falls et anschda ganett gäät?“
„Na klar“,saht ich,“die es dobäi,
en ganze Bindel honn ich häi.“
„Good „saht et..“ su ess et räächt
un wäile gieh, mäi gola Knäächt!“
Von rous ,vom Wald,do kommen ich her
dä Schnie läit hu, un et gäht sich schwer.
Ich brängen uch die Wäihnachtszäit un.?
....hott ihr uch gescheckt..ihr Läit?“
Manfred Millen.
Altstrimmig
Nikkeloasoomend
Hänsje, flott die Noos gebotzt,
Lissje, benn die Schooh,
Ännchen, komm gess noch gekämmt,
Miache, haal moal Rooh.
Pittche, bess de schuu gewäsch,
haalt eech doch moal rann,
Ach, Herrjee, käant fertig,
un gleech kimmt, schuu dä heilije Maan.
Joo, mir Moddere säi geploocht,
härre ma nur 10 Hänn,
springe moos de hin unn her,
et fäählt on jedem Enn.
Unn dä Vatta es net doo,
dä ess noch enn der Stadt,
Jäbche stiih moal rohig loo,
zeech die Deschdeck glatt.
Alles ferdig, Gott see Dank,
watt säin eech nur suu meed
stiehn die Tellere schuu emm Schank,
kuck moal wie et schniet.
Häit ess Nikeloasoomend do,
singe mir moal schii,
Hänsje däine Plaatz es loo
Lissje bläiv moal stieh.
Hia, en schwere, schwere Schritt,
hirt ma off demm Gang,
alles stäaht mucksmäisjesstell,
onn dem Kescheschrank.
Modderche, ich gräile suu,
holl mich off de Schuus,
komm mee Leewje,
hoppla su,
säät die Tante Suus.
Heilije Bimbam, hiert, et schellt,
Kenner wäile bäät,
Hiirt moal off met dem Gebrell,
Neest gett mi gereed.
Onn die Diirschlenk fest gebunne,
get wäile dä Hans Muff,
unn do kimmt dää heilije Maan,
würdig en die Stuff.
Dä lääst sich schii Gedichtjer soo,
gett denne Kenner die Hand,
unn da däalt ää freendlich oos,
joo suu allerhand.
Spillzeech, Seeses unn en Reeder Socke,
Himmcher, Äisebahn, Plätzjer, Schokolaad, en Zweeder,
datt verschenkt dä heilije Mann
Bluus dat Lisje kuckt gebannt,
unn et rehrt sich net immer off dä heilije Mann,
unn singt och goar net mett.
Dä Nikeloas merkt dat wäile och,
unn helt dat Kend sich roo,
streejelt iwwer dä Lockekopp,
unn fängt ze laache oo.
Lissje, wat ess mit dir loss,
ess da Peppche goat, joo,
Vadder, wie schii bess doo,
mett dem Bischofshoat.
Von einem nicht bekannten Verfasser übertragen in St.Aldegunder Platt
Weehnachde
Denke eesch on freeher noch ab und zu,
bad woar ma on Weehnachde noch su fruh.
Zwä Woche fier denne Fäierdaach,
do woar die Stuff schunn zogemaach.
Zoo woar die Stuffedier,
ma kunnt nett renn,
ei, do war doch daad Kresskinche drenn!
Jürgen Bremm, Neef
Und das Weihnachts-Evangelium wurde schon von zahlreichen „Plattschwätzenden“ in die heimische Mundart übersetzt. Hier die Version in St. Aldegunder Mundart: Lukas-Evangelium, 2, 1-20
Dä römische Kaiser Augustus hatt ordeneert
datt en säinem gruuße Reech
all Läit, vom kläanste Kend bes zum äldeste Maaan,
gezellt sollde gä.
Dat woa dat eschte Moal dat su watt gemaach es gä
un et woa zo der Zeet,
wo Quirinius Statthalter en Syrien woa.
Un all gingen hi im sich registrere zu loare
awwer all moosden in die Stadt in der se gebore wore,
also in der Vadda-Stadt.
Deshalb moost dä Josef von Nazareth en Galiläa,
wo ä gewonnt hot,
no Judäa räase unn zwoa noo Bethlehem,
watt ma die Stadt Davids genannt hott.
Denn dä Josef hott os dem Geschlecht Davids gestammt.
Doo moost ä sich met säiner Frau Maria,
die schwanger woa, registrere loare.
Unn wie se en Bethlehem oo-koome
woa et su weet datt dat Kinnsche kumme sollt.
Awwer all Herberje woaren voll Läit
unn et bliew dem Josef met säiner Maria nix anneres iwwerich
als en em Stall Innerschlupf ze soche.
Do koom dat Kend zor Welt,
et woa en Jung.
Maria hott dä Klääne en Winnele geweggelt
unn ihn en die Foarar-Krepp gelooch
oos der soss dat Veeh ihr Hai gefreß hott.
En Weesch harren sie nämlich net.
In der Nooberschaft von dem Stall
woaren Hiade bee ihrem Veeh
im et iwwer Noocht ze bewache.
Die Hiade woaren schuu engedusselt.
Do gooven se von em ganz hälle Licht geweckt
und Engele honn vir inne gestanne.
Se harren richdije Bammel
denn suwatt honn se jo net kannt.
Un äane von dänne Engele soat:
Hott käa Angst.
Eesch hon fir eesch unn viir dat ganz Volk en wunderbar Näijichkäät.
Häit es dä Heiland geboore gää,
Christus dä Häa,
un zwoa ganz en der Näh
nächst der Stadt Davids.
Giiht hi, un damet ihr eesch net verdoot:
Ihr fendt a Kend datt en Winnele geweckelt es
unn en em Stall in der Foarar-Krepp leet.
Unn die Schoa von denne Engele es immer griißer gää.
Se honn Gott gelovt unn soaren:
Ehre sei Gott in der Höhe
und Friede auf Erden den Menschen seines Wohlgefallens.
(Die kunnde wohl käa Platt !)
Unn so flott die Engele kumme woare
so flott säin och wea verschwunne,
wohrschäinlich en de Himmel.
Doo soaden die Hiade:
Loast uus no Bethlehem gii
unn dänne Läit doo verzelle
wat häi passert es
unn wat die Engele uus em Offtrag vom Herrgott verzellt hoo.
Unn se honn tatsächlich Maria unn Josef unn dä Kläane en der Krepp gefunne
un se honn alle Läit verzellt
watt inne iwwer das Kend gesoat woa gää.
Unn et koomen immer mii Läit
unn se kunnde sich net genooch wunnere iwwer dat wat die Hiade inne verzellt hoo.
Unn Maria hott all dat in ihrem Herz bewohrt.
Die Hiade moosden wea zereck zo ihrem Veeh.
Se honn dem Herrgott gedankt fir alles wat se gehiirt und gesee harre.